ایالت های «کیشه سو» و «خارخار» که توسط سارگون دوّم تسخیر گشتند (716 ق.م) به احتمال قوی بخش مهمی از سرزمینی را که دیائوکو به ظاهر از سوی ماننا در آنجا حکومت می کرد، از آن جدا ساخته و به خود ملحق ساختند. آن گاه معلوم شد پادشاه ماننا که خود مطیع آشوریان است نمی تواند تکیه گاه و مدافع دولت دیااوکو باشد. «روسای یکم» پادشاه اورارتو بوسیله پیک های خویش این نکته را به دیائوکو گوشزد می کرد. روسا در آن زمان علیه «اولوسونو» شاه ماننا به عملیات جنگی دست زد و این اقدامی بود تنبیهی و انتقامی در برابر طرفداری اولّوسونو از دولت آشور. سالنامه های «سارگون دوم» می گوید که روسا در سال 715 ق.م، 22 دژ ماننا را تصرف کرد و دیائوکو را تشویق نمود که از ماننا جدا شود و حتی دیااوکو پسر خود را به عنوان گروگان و نماینده خویش نزد «روسا» پادشاه اورارتو فرستاد.

سارگن دوّم در همان سال نه تنها دژهای مزبور را از اورارتو پس گرفت بلکه به طور مستقیم به آشور ملحق ساخت و سپس، علیه «دیااوکو» لشکر کشید و وی را با خانواده اش اسیر کرد و به هامات (یا حمات) در سوریه تبعید نمود.

سارگن سپس به منظور رویارویی با قدرت اورارتو، تاخت و تاز به بخش پایینی قزل اوزن را ادامه داد و وارد «آندیا» گشت. این محل تحت تصرف شخصی به نام «تلوسینا» بود که دست کم از سال 719 ق.م متحد روسا بشمار می رفت و یکی از افرادی بود که به یاری «باگداتو» فرمانروای «اوئیش دیش» و «متاتی» فرمانروای «زیکرتو»، در توطئه قتل «آزا» فرزند پادشاه پیشین ماننا شرکت جست. سارگن دوّم از این ناحیه 4.200 اسیر و تعداد زیادی دام به دست آورد.

در آن هنگام شورش بزرگی در ایالت «خارخار» که به تازگی فرمانبردار شده بود وقوع یافت. شورش مزبور به ظاهر کار اتحادیه قبایل ماد بود و به احتمال از «الی پی» به شورشیان کمک می رسید و به ایالات همسایه از جمله «بیت همبان» و «نامار» نیز سرایت کرد.

سارگُن دوّم از نواحی «بیت سانگی بوتو»، «اورُ-یاکا»، «سیگریس» و «ساپاردا» در شما شورشیان نام می برد. لشکریان آشور علیه شورشیان دست به اقدام زدند و توانستند چند دژ را در سرزمین رودک بالا و پایین اشغال کنند و از آن جمله بود چهار دژ «کیشِشلو»، «کیندائو»، «آنزاری» و «بیت باگای» که توسط پادگان های دائمی آشوری اشغال شدند. به طوری که در سالنامه ها گفته شده است، دژ «خارخار» «بمنظور مطیع ساختن ماد» سخت مستحکم شده بود. در ایالت «بیت همبان»، دژ «کی-میرا» به تصرف آشوریان درآمد و بیش از 2530 نفر را به اسارت بردند.

اما سارگون نتوانست سرزمین هایی را که تسخیر کرده بود همچون دیگر ایالات به زیر فرمان خویش درآورد و فرمانروایان محلی در املاک خویش باقی ماندند و تنها به پرداخت خراجی متعهد شدند. نفوذ کامل آشوریان تنها در نقاطی حکمفرما بود که دژهای آنان بر آن ناظر بودند و مردم محل را تبعید کرده به جایشان، ساکنان کشورهای دیگر (به ویژه سوریه و فلسطین) را ساکن ساخته بودند. اما در پیرامون این نقاط، اهالی ماد و گوتی تحت فرمان فرمانروایان پیشین و سران قبایل خویش بودند.

در آغاز سده هفتم قبل از میلاد در سرزمین ماد بیش از پنج ایالت آشوری وجود داشت. یکی از این ایالات تازه آشوری، «ساپاردا» بود که پیش از آن جزو «خارخار» بود و دو ایالت دیگر، «مادای» و «بیت کاری» بودند که یا از ایالت «خارخار» و یا از «کیشه سو» تجزیه گشته بودند. «مادای» همان سرزمین پیشین دیائوکو - در جنوب میانه کنونی - و «بیت کاری» (خانه مهاجران) در ناحیه همدان کنونی بودند. از متون آشوری به روشنی دانسته می شود که پایه قدرت آشوریان در این ایالت بسیار سست بود و مجبور بودند برای نگاهداری آن، همواره سلاح به دست باشند.