بابل، یک شهر-کشور میان دو رود باستان بود که بقایای آن را امروزه می توان در شهر الهلال در ایالات بابیل عراق، حدود 85 کیلومتری (55 مایلی) جنوب بغداد یافت.

تماما بقایای امروزی این شهر بنام باستانی، خاکریز یا تلّی از ساختمان های خشت چین شکسته یا توده سنگ های متراکمی در دشت حاصلخیز میان دو رود بین رودهای دجله و فرات، در عراق است. منابع تاریخی ما را آگاه می سازد که بابل در آغاز شهر کوچکی بود که در آغاز هزاره سوّم پیش از میلاد به وجود آمده بود. با برآمدن دودمان نخست بابل، این شهر نیز رشد کرد و مشهور شد.

بابل، تا حدود 2.300 ق.م، "شهر مقدس" پادشاهی بابل و از 612 ق.م، تختگاه امپراتوری نو-بابل شد. باغ های معلق بابل، یکی از عجایب هفتگانه دنیای باستان بود.

واژه بابل (Babylon) نسخه یونانی شده واژه اکّدی بابیلو (Babilu - باب-ایلو) به معنی "دروازاه خدا(یان)" است. از این نام در کتاب مقدس با عنوان «بابِل» (Babel) یاد شده است.

 

نقشه ای که سرزمین بابل را در آغاز پادشاهی حمورابی 1792 و بهنگام درگذشت او 1750 ق.م نشان می دهد.

 

همچنین ببینید

تاریخ بابل