عبدالله بن عبدالمطلب؛ پدر رسوال الله
كنيه «عبد الله» را: «أبو قشم» و «أبو محمد» و «ابو احمد» و لقبش را: «ذبيح» نوشته اند.
«عبد الله» پدر رسول خدا در بيست و پنج سالگى، در مدينه نزد دایى هاى پدرش از طايفه «بنى النجار» در خانه اى معروف به «دار النابغه»، وفات كرد (و نيز در همان دار نابغه جعدى دفن شد (الكامل)). به قول مشهور، وفات وى پيش از ميلاد رسول خدا روى داد، اما يعقوبى همين قول مشهور را خلاف اجماع گفته، و به موجب روايتى از «جعفر بن محمد» عليهما السلام، وفات او را دو ماه پس از ولادت رسول خدا دانسته (كلينى نيز همين قول را اختيار كرده است (ر.ك: اصول كافى، ج 1، ص 439)) و سپس قول يك سال پس از ميلاد را هم از كسانی نقل كرده است: قول 28 ماه پس از ميلاد و قول هفت ماه پس از ميلاد هم نقل شده است (اسد الغابة، ج 1، ص 13، و بحار الانوار، ج 15، ص 125، به علاوه مسعودى قول يك ماه پس از ميلاد و سال دوم ميلاد را نيز نقل كرده است (التنبيه و الاشراف ص 196)).
علت وفات عبد الله را در مدينه چنين نوشته اند كه براى تجارت با كاروان قريش رهسپار شام شد، و در بازگشتن از شام در اثر بيمارى، در مدينه در ميان «بنى عدى بن النجار» توقف كرد، يك ماه بسترى بود، و چون كاروان قريش به مكه رفتند و «عبد المطلب» از حال وى جويا شد، بزرگترين فرزند خود حارث را نزد وى به مدينه فرستاد، اما هنگامى «حارث» به مدينه رسيد كه «عبد الله» وفات كرده بود.