دودمان پنجم بابل

این دودمان را دوّمین دودمان بطایح، یا دوّمین دودمان سرزمین دریا نیز نامیده اند. پایه گذار این دودمان، یک کاسی اهل بطایح به نام «سیمبَر شیپَک» بود (1.025 - 1.008 ق.م). پس از او، «اِئا موکین زِری» تنها پنج ماه به پادشاهی بر بابل پرداخت و آن گاه «کَشو نَدین آهه» به پادشاهی رسید (1.007 - 1.004 ق.م).

 

دودمان ششم بابل

این دودمان را «اِئولما شَکین شومی» که یک آرامی اهل دولت قبیله ای «بیت بازی» بود پایه گذاری نمود (1.007 - 987 ق.م). جانشینان او، «نینورتا-کودوری-اوسور» (987 - 985 ق.م) و «شیریکتی-شوقَمونا» (985 ق.م) بودند که این آخری، تنها سه ماه پادشاهی کرد.

 

دودمان هفتم بابل

تنها پادشاه این دودمان، «مَر-بیتی-اَپلی-اوسور»، سربازی از سرزمین بطایح بود که نام عیلامی داشت و از این رو این دودمان را دودمان عیلامی نیز نامیده اند (984 - 979 ق.م).

 

دودمان هشتم بابل

 این دودمان توسط «نَبو-موکین-اَپلی» (979 - 943 ق.م) پایه گذاری شد. در نخستین سال های پادشاهی او، پایتخت بابل از نواحی اطراف خود، که توسط آرامیان محاصره شده بود، جدا گشته بود.  در واقع، برای نه سال، جشن های سال نو (مقدس ترین جشن های بابل)، برگزار نشد زیرا حوالی شهر امنیت نداشت. از جانشینان او، به ندرت چیزی بیش از نام هایشان می دانیم.

«نینورتا-کودوری-اوسو» هشت ماه پادشاهی کرد (943 ق.م). سپس، «مَری-بیتی-آهه-ایدینا» پاشداه شد (924 - 900 ق.م). «شَمَش-مودَمیق» (900 - 887 ق.م)، شهرهای هیت و زَنکو را از دست داد و آن شهرها به دست «اَدَد-نیراری دوّم» شاه آشور (912 - 891 ق.م) افتاد. «نَبو-اَپلی-ایدینا» (887 - 855 ق.م)، نیایشگاه شَمَش در سیپّار را که 150 سال پیش ویران شده بود، بازسازی کرد.

مَردوک-زَکیر-شومی یکم

سپس، «مَردوک-زَکیر-شومی یکم» بر تخت پادشاهی بابل نشست (855 - 819 ق.م). در سال 850 ق.م، برادر او، شورشی را با پشتیبانی آرامیان، علیه آشور برپا داشت. شاه، از همسایه نیرومند خود آشور، درخواست کمک کرد. شلم نصر سوّم شاه آشور (859 - 824 ق.م) شورش را درهم شکست، وارد بابل شد و هدایایی را تقدیم خدایان کرد. آن گاه شورشیان را تا جنوب سومر و تا خلیج فارس دنبال نمود. در این فرآیند، شاه بابل به طور موقت خراجگذار آشور شد، و بعنوان سپاسگذاری، در فرونشاندن شورش هایی که اقوام مختلف علیه «شمشی اَدَد پنجم» شاه بعدی آشور (824 - 811 ق.م) برپا می کردند، آن دولت را یاری می نمود. در طول دوران پادشاهی او، برای نخستین بار از «کلدانیان» در سال نامه های آشوری یاد می شود. آن ها در میان مرداب ها و برکه های انتهای جنوبی میان دو رود زندگی می کردند و ائتلاف سستی از اقوامی بودند که به خرده دولت هایی سازماندهی گشته بودند. آنها به دلیل سرپیچی از گردن نهادن به آشور، بعد ها به قهرمانان استقلال بابل تبدیل شدند.

«مَردوک-بَلَسّو-ایقبی» (819 - 813 ق.م) نیز دست کم بخشی از دوران پادشاهی اش، خراجگذار آشور بود. با این حال توسط شَمشی-اَدَد شاه آشور، از پادشاهی برکنار گشت و به آشور برده شد. سپس، دوران فترتی در تاریخ بابل آغاز می شود. پادشاه بعدی بابل، «بابا-آها-ایدینا» (813 - 811 ق.م) نیز خراجگذار آشور بود اما سرنوشتی بهتر از نیای خودش پیدا نکرد. او نیز توسط شَمشی-اَدَد شاه آشور، از پادشاهی برکنار و به آشور برده شد. سپس، یک دوره فترت در تاریخ آشور آغاز می شود. به فاصله 11 سال (811 - 800 ق.م)، پنج پادشاه به تخت نشستند و از تخت به زیر کشیده شدند و به گفته دبیران بابلی، به مدت چندین سال، «کشور شاه نداشت».

با آغاز پادشاهی «نینورتا-اَپلَ-؟» (800 - 790 ق.م) دوباره به دوران روشن تاریخ بابل بازمی گردیم. در دوران پادشاهی «مَردوک-بعل زِری» (ح. 790 - 780 ق.م)، که خراجگذار آشور بود، «اَدَد-نیراری سوّم» شاه آشور به کلدانیان ساکن در جنوب بابل تاخت. «مَردوک-اَپلَ-اوسور» شاه بعدی بابل (ح. 780 - 769 ق.م)، خود یک کلدانی بود. «اِریبا-مَردوک» (769 - 761 ق.م) نیز یک کلدانی بود که توانست بابل را از وجود آرامیان پاک سازد. دوران پادشاهی «نَبو-شومَه-ایشکین»، با ناآرامی و جنگ داخلی همراه بود.

 

دودمان نهم بابل

پایه گذار این دودمان، «نَبو-نَسیر» بود (748 - 734 ق.م). نام ها او را همچنین، «نَبو-نَسَر»، «نَبو-ناسِر»، و «نِبو-اَدون-آسور» نیز خوانده اند. در آن زمان، امپراتوری آشور، به سبب جنگ داخلی، و نیرومند شدن پادشاهی های دیگر همچون «اورارتو»، در هرج و مرج و اغتشاش فرورفته بود. اما با فرونشستن ناآرامی در آشور، و به قدرت رسیدن «تیگلَت-پیلِسِر سوّم» در آن سرزمین، بابل بار دیگر خراجگذار آشور گردید (734 ق.م)، و نَبو-نَسیر مدت 14 سال باقی مانده پادشاهی اش را خراجگذار آشور بود.

پسرش «نَبو-نَدین-زِری» (733 - 732 ق.م) بر اثر شورشی کشته شد. «نَبو-شومَه-اوکین دوّم»، واپسین شاه این دودمان، تنها یک ماه پادشاهی کرد (732 ق.م) و توسط «نَبو-موکین-زِری»، یک رهبر اَموری، از تخت شاهی به زیر کشیده شد.

آن گاه بابل به تسخیر آشور درآمد، و پس از آن که از زیر یوغ آشور رهایی یافت، این کلدانیان بودند که زمام امور آن سرزمین را بدست گرفتند.